Meten is weten, geen loze kreten

De commotie over al of niet schuldig zijn  aan het ontstaan van het corona virus aan China en de wijze waarop onze ambassadeurs daarover spreken is ver beneden de maat. Deze gang van zaken, waaronder ook in eerste instantie de uitspraken van de heer Trump, getuigen van een grof gebrek aan inzicht. Of, het is nu zo erg, dat als er inzicht is, dit niet mag worden getoond, vanwege lage deelbelangen. Dit gebrek is niemand aan te rekenen. Er is de laatste tijd een cultuur ontstaan waarin een mens niet alles meer tot zich kan en wil nemen, niet alles open wil en kan communiceren, omdat we onvoldoende openheid hebben en angstig zijn voor de gevolgen van ons weten. We leven nog steeds in een cultuur waarin “zondebokken”nodig zouden zijn.

Omdat we in onze hoofden het idee hebben geschapen van  “Zondebokken”, zijn er dus schuldigen, zonder  precies te weten wat eris gebeurd en hoe het werkt benoemen we schuldigen en zijn we zelf bang schuldig te zijn. We willen (zijn er nog niet aan toe) vooral niet opdraaien voor de gevolgen van onze domheid en gebrek aan verstandig handelen vanuit alle kennis en ervaring.

Bedenk in het licht van Pasen eens bovenstaande en bedenk hoe wezenlijk het is om zonde af te zweren om verder te kunnen leven in liefdevolle dienstbaarheid. Een dienstbaarheid die op vele plekken van onze aarde al gestalte krijgt. Centraal is dan de Christus zelf, die zegt de weg, de waarheid en het leven te zijn. Mensen bij wie waarheid niet aan het licht mag komen hebben dan ook geen leven. Nu ieder zo zijn eigen waarheid heeft, voorkomend uit een gebrek aan mededeelzaamheid, is het aanbod van een centrale waarheid een unieke genadegave. Je overgeven aan liefdevol verstand… al zoekende, in openheid, zonder oordeel, leven n waarheid, dat moet mogelijk worden in het tijdperk na corona. De uitdaging is dat terdege met elkaar te gaan doen.

Nu het corona virus ons in de ban heeft en ons aanzet tot hard werken voor anderen met gevaar voor eigen leven, gaan we blijkbaar toch meer nadenken over parallelle systemen en mechanismen.

Waar in onze geschiedenis ging het fout? Gebrek aan kennis toepassen, gebrek aan wil kennis serieus te nemen vanwege de genoemde angst en het verhullen van waarheid, zelfs bewust opdracht geven geen rekening houden met serieuze waarnemingen.. Het schuurt aan fraude, maar zo wil niemand dat nog noemen, erkennen. Het is toch een stevige beschuldiging, die doordenkend klopt.. Niet doordrongen zijn dat jouw belang ook mijn belang is. En omgekeerd, en dat dat belang is verankerd in de natuur zelf en hoe die kan floreren. Criteria zouden altijd gericht moeten zijn op het laten floreren van natuur.
Hoe komen we van het konkelen, verdraaien van waarheid en het verzwijgen van gegevens, negeren van echte wetenschap af? Immers de roep op testen testen testen, in deze coronatijd, om werkelijk het virus gericht en zo economisch mogelijk te lijf te gaan is groot. Deze roep komt overeen met : Onderzoek de waarheid, de echte waarheid, en laat je niet beïnvloeden door zakenmodellen, of wensen uit de maatschappij uit eenzijdige hoek.

Eén van de belangrijkste thema’s naast onze gezondheid is onze veiligheid. Niet alleen de veiligheid in huis, verkeer, maar een veel fundamentelere veiligheid.
Is het land waarop we leven wel veilig? Is het schoon genoeg, blijven onze voeten droog?

Nederland is gemaakt door de Nederlanders. Het is dus geen natuurlijk land en daarmee in feite per definitie niet veilig.

Wij creatoren hebben daardoor extra moeite met die natuur, die ons in feite niet gezind is. Wij waren tegennatuurlijk nadat wij onze eerste dijken bouwen. Hoe goed bedoeld… we moesten leven, we moesten veiliger zijn. Welk een zegen, maar het is en blijft een schijnveiligheid achter de dijken. Altijd zal er veel energie nodig zijn om ons op de zee veroverd land droog te houden. Tenzij er lange koude periodes komen en de zee zich terugtrekt in ijs en sneeuw.

Hoe diep zit onze schuld in het onderbewuste, het tegen natuurlijke, en hoe diep zit in onze hersenen dat niet toe te willen geven, en iemand de schuld moet hebben., zodat er iets af te rekenen valt. De natuur van een virus, hoe die ontstaat… het  is een combinatie van factoren die zich overal kunnen voordoen.  Het veilig zijn in een land, waar ook op aarde, het hangt af van de natuur, die zich overal voordoet. Oh, wat willen we die natuur graag beheersen.. Oh, wat willen we graag alléén kennis weten die ons in staat stelt het te beheersen.  En wat ver lijkt het weg die kennis en het inzicht dat we wel kunnen hebben, die uiteindelijk ons helpt om het beter te doen, Oh wat willen we die graag weghouden, want stel je voor als we de schuld krijgen en ervoor opdraaien.

Wat dan tevoorschijn komt dat noemen we een VLOEK.  DE vloek van… Het doet denken aan een spannend boek, oh wat is er nu weer voor onverklaarbaars… Iets brengt een vloek. Een Vloek mogelijkheid die we zelf hebben gecreëerd . Wij angstige typen: “Vreest niet”. Niet vrezen is een voorwaarde om waarheid te kunnen verdragen. Zo is de Zee, zo is de maan een vloek. Maar nee. Het is niet onverklaarbaar. Vloeken bestaan in feite niet, wel waarheid bestaat. En het wordt tijd dat we die waarheid willen weten, altijd… Het verleden, waarin mensen leefden met onwaarheden zonder het te zien, te willen erkennen.
Op grond waarvan men is opgehemeld en vereerd… Zoals Johan van Been door Rutger Bregman van de Correspondent. We zullen het achter ons moeten laten, ervan leren en zonder mensen te kwetsen  hen post-mortem leren hoe het wel zat. De waarheid voor Johan van Veen brengt zoveel meer

In “de Vloek van de Zee en de Maan” beschrijft Theo Jongendijk, journalist, auteur van diverse boeken, hoe in ons land geen ruimte is voor het in waarheid aanvaarden van ooggetuigenverslagen. Door te registreren wat is gebeurd, de eerste waarneming, kan men verder komen om  gegrond te beslissen. Zo is dat als testen testen testen, zodat men – wetend wie wel of niet ziek was en wie besmet is – gegrond maatregelen kan treffen. Door zo te werken  bespaart men elkaar en zichzelf veel moeite en ook geld. – hoewel dat laatste ook nog deel is van de discussie over de VOC mentaliteit, wat hoe we omgaan me geld en het doel waartoe wij het inzetten is niet conform het inzicht uit volledige waarheid.

Maar nu wordt er een begin gemaakt met voldoen aan de roe naar zuivere wetenschap en het toepassen ervan..
Het is hoogst merkwaardig dat een boekje als “de VLOEK van de Zee en de Maan” nodig is om het machtige Rijks Waterstaat  in een ander leslokaal te krijgen, met een andere type leraar. In een ander leslokaal, waar wel ruimte is voor waarheid en het toepassen ervan, waar niet het geld regeert, maar dat wat wij werkelijk weten, waar ook alles bekend mag zijn.

De veiligheid van Nederland kan niet gegarandeerd worden door het weer verhogen van dijken.

Hoe hoger de dijk, hoe groter de ramp. De ooggetuigenverslagen en gegevens die zijn verzameld over de wijzen waarop dijken zijn geweken door de eeuwen heen geven een totaal ander inzicht over de oorzaak van dijkdoorbraken.

Grondig onderzoek door de heer Ir Boehmer heeft aangetoond dat dijken niet wijken door wateroverslag, het idee is dat de dijk dan aan de binnenzijde beschadigt en zich niet meer kan houden. In werkelijkheid is er een complex mechanisme van allerlei krachten naast en in en onder de dijk die meespelen. Voornamelijk de krachten tussen de waterdeeltjes en de zanddeeltjes in en onder de dijk zijn belangrijk. Die krachten zijn in elke soort materie anders. Nu komt het: De fase waarin de maan zich bevindt, en de kracht die zij daardoor uitoefent, heeft grote invloed op de situatie in en onder de dijk. Als de maan ver weg staat heeft deze een ongunstige werking op de dijkveiligheid. En niet bij hoogtij, maar bij laagtij breken de meeste dijken. Het mechanisme achter deze constateringen moet worden onderzocht in combinatie met analyse van zoveel mogelijk gevalstudies.

Het oprichten van een documentatiecentrum is noodzakelijk. Alle gegevens over de complexe situatie, natuurkundig, wiskundig betreffende de krachten die dijkdoorbraken veroorzaken worden daar verzameld en bestudeerd, verwerkt. De bevindingen worden gecommuniceerd met universiteiten en erkend door de wetenschappelijke wereld en politiek. Tot nu toe is in officiële lezingen slechts gesproken over wateroverslag als oorzaak van dijkwijken. Een bekende term is dan het “afschuiven”. Tot op de dag van vandaag wil Rijkswaterstaat en ook Deltaris niets weten van deze documentatie en essentieel onderzoek: gevalstudies.
Komt dit omdat dan de zakenmodellen van onze polderaars in gevaar kunnen komen? Komt het omdat dan duidelijk wordt dat ontpolderen onveilig is, en daarmee ook “Ruimte voor de rivier”?

De vloek van de Zee, is een vloek in het eigen hersenspinsel, dat niet open staat voor de waarheid. De vloek van de Maan maakt het nog een graadje erger… Men kan en wil het zich niet voorstellen, maar de maan heeft niet alleen op het oppervlaktewater effect, ook op het grondwater heeft zij effect. Daardoor zijn de maankrachten van wezenlijk belang bij het gedrag van een dijk in zijn omgeving. Daarin blijken andere mechanismen te werken dan velen tot nu toe konden doorzien.

Maar het gaat nu anders: gevalstudies moeten we oppakken, om alles goed te staven.

Grondmechanica, en wiskunde en natuurkunde zullen samen moeten werken in het “wetenschappelijk documentatie centrum dijkveiligheid”, dat toegankelijk is voor iedereen. We mogen niet meer accepteren dat we als domme eenzijdige gesloten mensen foute beslissingen nemen, die alleen voor een kleine korte termijn wat schijnzekerheid bieden.

Testen testen testen… om het virus/een virus/ een bacterie effectief te kunnen indammen… het heeft een parallel met het serieus nemen van waarnemingen en het accepteren van de logica die daarbij hoort. Het epos ”De vloek van de zee en de maan”, hoort thuis is de oude tijd. We maken gebruik van de gangbare mindset, omdat we daar wel bij aan moeten sluiten, anders snapt men het niet. De vraag is hoe dit spannende verhaal uw aandacht blijvend vat.
Het heeft te maken met democratie en vrijheid. Zolang we worden belemmerd door “ons systeem”, kan er geen vooruitgang zijn. Neem plaats in het andere lokaal! Maak van de vloek een zegen. Bevrijdt uzelf van ballast door angst: Vreest niet!

We moeten er samen anders uitkomen.

Lies Visscher-Endeveld

secretaris Stichting Leven met de aarde.